Wat nu ?

En nu heren van de politiek ? Wat gaat er nu gebeuren ? Opnieuw naar af. Geen sprankeltje hoop meer op een uitweg. Heeft Bart De Wever ons Belgenland in de vernieling gereden door het "aanbod" van Di Rupo af te wijzen ? Ik zou het niet kunnen zeggen en het doet er eigenlijk ook niet toe wie de schuldige zou zijn. Er kan in het traject van die 390 dagen roemloos proberen, allicht een aantal keer een andere schuldige aangeduid worden.

Wat wel zeker is, is dat we er nog lang niet uit zijn en dat we eigenlijk, laten we eerlijk zijn, op een punt zijn aanbeland waar we kunnen spreken van een bestuurlijk faillissement van de staat. In een commerciële onderneming hadden we allang echt failliet geweest en had de concurrentie ons al opgegeten. Voor een natie is de concurrentie tegenwoordig niet meer een ander (buur)land maar wel de financiële markten, aangevoerd en gedemagogeerd door Moody's en consoorten.
Om dus te vermijden dat we binnenkort opgegeten worden door speculanten, stel ik voor om ons land door de huidige regering van lopende zaken "onder curatele" te laten plaatsen van Europa. Dan kunnen de 27 lidstaten die blijkbaar wel regelmatig tot concensus kunnen komen over allerlei moeilijke onderwerpen, de broodnodige maatregelen treffen die ons land uit het moeras moeten halen van de vorige crisis en moeten wapenen tegen de vele crisissen die in de komende jaren nog zullen komen. Wat wij zelf, twee taalgroepen naast elkaar, kunnen dat blijkbaar niet meer.

Arm Vlaanderen lees ik vaak in commentaarstukken op de simplistische "alles voor mij en niks voor een ander" onderhandelingstechnieken van N-VA en de "ik leg al mijn eieren in een ander z'n mandje" CD&V, maar maak er gerust arm België van. Rijp voor een staatsgreep, zo rijp als een sappige vrucht. En bij gebrek aan een sterk leger, dat die klus al lang had geklaard in éénder welk ander land, stilaan overrijp. Dus, meneer Leterme, neem gewoon ontslag als ontslagnemend premier, en draag je bevoegdheden over aan Europa, zodat onze vrienden Merkel, Sarkozy, Cameron de harde maatregelen kunnen treffen die zij ook in hun eigen land hebben genomen en die er stuk voor stuk voor zorgen dat zij het Europese peloton blijven aanvoeren ook nadat de toevallige gelukstreffer van kortstondige en door willekeurige euforie ontstane economische heropleving door onder meer de vergrijzing uitgewist is.

Het is dringend nodig, heb 5 minuten politieke moed. Hoeveel handtekeningen heb je ook alweer nodig om Europa te verplichten een topic te agenderen ? 1.000.000 ? Zouden we die niet vinden ?

Opnieuw wat tijd

Nu ik opnieuw wat tijd heb, kan ik misschien terug af en toe een post zetten op mijn blog. Weet je, je begint aan zoiets met veel moed en de overtuiging dat je dat wel volhoudt, regelmatig een berichtje typen. Liefst over iets interessants dat je gelezen of gehoord hebt en waar je best wel een mening over hebt. Maar dat pakt toch flikker anders uit dan gedacht. En het is niet dat ik plots verstoken ben van meningen of gedachten. Dat zeker niet ! Het is gewoon dat je tegenwoordig zoveel gedachten, ideeën en interessante weetjes hoort, leest en door je hoofd hebt racen dat je plots niet meer weet waar je zelf nog over zou kunnen bloggen. Het lijkt wel of iedereen je net voor is en dan datgene op internet smijt waar je ook aan dacht.
Maar toch, ik heb weer wat meer tijd, om na te denken in plaats van te doen en dat neer te pennen.

Hoe dat zo plots komt ? Wel, ik ben sinds kort van job veranderd. Niet dat ik nu minder moet werken, integendeel, maar met een hernieuwd plezier en enthousiasme. Met een ambitie en toekomstvisie en dat schept gewoon vanzelf meer tijd, alsof er plots meer uren in een dag zitten. De periode na de overname van Fairtec was, op z'n zachtst gezegd, tumultueus en stresserend door de onzekerheid en de druk van een aantal opportuniteiten die ik tegen elkaar wilde uitspelen. Je doet dat beter niet en kiest best zo snel mogelijk wat je wil. Dat heb ik nu geleerd. En ik heb ook meer tijd doordat een aantal redelijk ingrijpende werken thuis bijna achter de rug zijn.
Ik heb dus meer tijd om mij opnieuw met minder nuttige doch zeer amusante dingen bezig te houden, zoals mijn muziek en mijn online alter ego.
Verwacht nu ook weer niet dat er hier elke dag, of zelfs elke week, super onderhoudende epistels te lezen zullen zijn. Zo amusant is bloggen nu ook weer niet, of zoveel extra tijd heb ik nu ook weer niet. Maar toch...
Ik doe mijn best. Wie weet, morgen ?

Siggy en Zeppe

Kijk, dat het moeilijke en tumultueuze tijden zijn, dat zal niet snel of makkelijk tegengesproken worden. Iedereen heeft daar een al dan niet gefundeerde mening over maar eenieder reageert anders. Emo-mensen zoals zangers roepen op om de nakende verkiezingen te boycotten, anderen, misschien meer rationele individuen, zien zich geroepen om de gehekelde en over het paard getilde politieke klasse te vervoegen. Hopelijk met de juiste bedoeling om een noodzakelijke kentering teweeg te brengen in het maatschappelijk denken van deze elite. Maar net zo zeer om hen weer op het juiste pad te brengen, want hun bekommernissen en politieke spelletjes staan ondertussen mijlenver weg van wat de man in de straat bezighoudt.
Waarom echter laat iemand als Siegfried Bracke, al jaren gesolliciteerd door zowat elke bestaande partij of ambitieuze stichter van een nieuwe formatie, zich juist nu overhalen om het strijdperk te betreden ? Dat is een terechte vraag, maar het typeert de achterdochtige stijl van de media om enkel de negatieve, opportunistische reden te ontcijferen en uit te smeren over pagina's krant of magazine, uren radio of tv. Iedereen reageert anders op rampmomenten. Sommigen gaan zo hard mogelijk lopen, anderen kunnen enkel nog ontieglijk luid roepen en krijsen terwijl anderen heldhaftig in de bres springen en de situatie proberen op te lossen.
Ik zeg niet dat ik dat uit volle overtuiging geloof maar verdient niet iedereen, zelfs een aspirant politicus, nog niet of minimaal gecorrupteerd door de almacht, een eerlijke kans ? Daar gaat het mij om.

Ieder zijn aandeel

Ikzelf had eigenlijk toch wel een klein briefje verwacht met bedanking en gelukwensen of zo.  Iets in de zin van "Beste heer Spiloes, bedankt dat u uw belastinggeld in onze bank heeft belegd.".  Maar nee, niks, reclame ja, om een verzekering "alle risico's" voor zelfstandigen af te sluiten voor mijn eega.  Een stevig product van Fortis stond letterlijk in de folder.  Zou dat ook het risico van failissement van Fortis zelf dekken ?  Eigenlijk toch best straf dat zoiets nog de deur uitgaat richting consument.  Ik vraag me echt af waar die communicatie-mensen bij Fortis en consoorten mee bezig zijn, hoe die redeneren ?  Zouden die ook een ontslag-premie van een paar miljoen euro opstrijken bij hun vertrek, of niet ?  Ze zijn 'm alleszins even waard als die andere toplui. 

Ik heb er alvast geen hoor, aandelen van Fortis, of Dexia of KBC, ik heb geen centen bij Kaupfting of op een Zwitserse rekening.  Nee ik zit gebeiteld daar bij ING.  Alle rekeningen op nul of zelfs onder het vriespunt.  De weinige spaarcentjes bij een bank die niet genoteerd staat op de beurs.  Lekker veilig, en voor de rest consumeren, geld opdoen.  De economie onderhouden en niet kelderen door je centen te sparen voor de dag dat je er niet meer bent, of door aandelen in paniek te verkopen omdat je bang bent dat je geen centen meer zal hebben op de dag dat je er niet meer bent.  Verbieden moesten ze het, aandelen kopen als je geen diploma economsiche wetenschappen hebt.  Wie heeft het trouwens ooit bedacht, een marktplaats installeren waar je aan een fictieve waarde papieren kan kopen die je een deeltje opbrengen van een bedrijf waar je niks te vertellen hebt in de dagelijkse gang van zaken.  De enigste manier om je stem te laten gelden is door georchestreerd zoveel mogelijk aandelen te verpatsen zodat het management wel iets moet doen of ze zitten zelf met een aandelen-salaris waar moeder de vrouw niet meer gelukkig mee te houden is. 

 

Ik en Rik

Omdat ik wat terrein moet winnen in het schrijven van blogposts, hierbij al meteen een tweede berichtje voor deze week.  Ik heb het de laatste weken namelijk wat verwaarloosd uit noodzaak en binnenkort vertrek ik op vakantie.  Ik ben geen fervent ICT-fanaat, zeker al niet tijdens de verlofperiode.  Dan doe ik meestal gewoon niets ! Genieten dat ik daarvan kan, man dat geloof je niet.  Zo ben ik.  Druk, druk, zonder twijfelen ervoor gaan als het nodig is, maar asjeblief geen gedoe tijdens de rustperiode in Frankrijk of elders onder het zonnetje.  Weg met de GSM's, PDA's, laptops en andere stress-veroorzakers die we tegenwoordig blijkbaar allemaal hebben, gulzig tentoonspreiden op elke mogelijke plaats en niet zelden gebruiken als een status-item zonder weerga.  Ik ben voorstander van "the simpel life", alleen is het niet aan mij weggelegd omdat ik gewoon niet handig genoeg ben of vaak over onvoldoende geduld beschik.  Ik ben anders wel een groot aanhanger van het boerenleven, maar dan echt op een familiale manier, niet op de industriële, gevoelloze wijze die tegenwoordig gesleten wordt als landbouwbedrijf. Nee, voor mij is de invulling van "the simpel life" echt één van genieten, relaxen, de dingen nemen zoals ze komen.  Ik ben een simpele mens. Dat zei ook Rik Torfs, geprezen woordenkunstenaar, overal gevraagd om z'n mening te geven.  Hij heeft er dan ook altijd één, een beetje zoals ik eigenlijk.  Nu ik er over nadenk, ik voel me meer dan ooit verwant met die mens. Ik vind 'm vaak zeer boeiend om naar te luisteren, behalve als hij zich als een clown voor de kar laat spannen van een al even burleske presentator van een televisie-kwis. Dat vind ik wat misplaatst en eigenlijk beneden z'n eigenwaarde.  Maar zoals deze middag op Radio 1.  Ik heb 'm slechts 10 minuten bezig gehoord over boeken schrijven en andere alledaagse dingen en dan kan ik 'm wel appreciëren.  Hij heeft zich, net als ik, volledig afgesloten van de manier waarop de katholieke kerk is geëvolueerd, of eigenlijk net niet, in de afgelopen jaren en hoe ze als instantie omgaat met haar gelovigen.  Hij weliswaar met veel meer kennis van zaken dan ik, maar toch.  Je moet er eigenlijk geen jota van weten om door te hebben dat elke geformaliseerde vorm van geloof er één is die erop uit is om de mensen te onderdrukken, dom te houden en zoveel mogelijk fondsen uit de zakken te kloppen.  Je dient geen jaartallen uit het hoofd te kennen om ervan overtuigd te zijn dat elke gelovige een andere gelovige nodig heeft om te blijven geloven, zelfs als hij die met geweld en na lange weerstand eindelijk bekeerd heeft. Je hoeft de middeleeuwse geschiedenis van heksenverbrandingen en kruistochten niet te kunnen debiteren om te weten welke gruwelijke daden werden gepleegd, en in sommige landen nog steeds, in 'naam van God'.  Ik voel mij dus een beetje verbonden met hem, ik en Rik.

jawadde

Het beursseizoen zit erop !! En blij dat ik ben, het is echt niks te vroeg.  Normaal eindigt m'n seizoen wat vroeger, zeg maar midden of eind mei, nu was het pas op 7 juni.  Dat scheelt eigenlijk, welbeschouwd, slechts enkele dagen, maar die doen er toch wel toe, merk ik.  Ik ben in m'n leven nog nooit zo moe geweest, denk ik.  Of ik herinner het mij niet meer en dan zou het wel eens kunnen dat ik toen nog meer vermoeid was en het mij daardoor niet meer voor de geest kan halen.  Want die hersenen zijn nu ook meer dan ooit op, leeggezogen en achtergelaten als een uitgedroogd stuk fruit.  Nadenken doet pijn en vraagt te veel, merkte ik dit weekend.  Ik dacht de tijd die ik wakker doorbracht, heb meer geslapen op twee weekendnachten dan in de afgelopen twee weken samen, nuttig te spenderen en mezelf en vrouwlief een plezier te doen door een technisch schetsje te maken van een lounge-bankje op wielen dat ik zelf even in elkaar zou knutselen.  Je weet wel zo'n gezellige sofa voor buiten op het terras.  Helemaal in tropisch hardhout, met witte kussens.  Ja, witte, een ideetje van moeder de vrouw.  Tja, ze moet ze zelf proper houden, dus mag ze ook zelf de kleur bepalen, zo liberaal ben ik dan wel.  Enfin, ik denk niet dat ik, eens ik de moed en energie gevonden heb om er effectief aan te beginnen, enige blik mag werpen op dat blaadje volgeklad met afmetingen, om dit ding in elkaar te steken, want anders vrees ik dat het niet goed komt.  Gewoon een aantal planken en palen gaan halen en dan telkens de dingen op maat afzagen, lijkt mij veel verstandiger dan dingen op voorhand te verzagen, afgaand op wat ik deze zondag heb genoteerd.  Ja, zo ga ik het doen.  Ik kijk er niet echt naar uit nochtans.  Waar ik wel naar uitkijk is naar die 2, bijna 3 weken vakantie in Zuid-Frankrijk.  Lekker niksen, geen stress, niks moet alles mag. Wat quality time met de familie, met mama en zoon. Die heb ik behoorlijk gemist in de afgelopen weken, maar als ie er dan is, dan vraagt het teveel om met hem te spelen en te ravotten.  En dan wil ik 'm het liefst half in slaap in m'n armen op de zetel onderuitgezakt.  Ik verwijt de leeftijd, hoewel slechts 36, maar ik weet zeker dat ik vroeger gedurende langere periode hard kon werken.  Of zou het toch het complexere familieleven zijn, met het meerwerk van tuinonderhoud en het entertainen van een 4-jarige peuter met overschotten aan energie. Ik weet het niet maar hoop wel dat het niet al te lang meer duurt alvorens ik me weer de oude voel.  Zal wel niet, tot volgende week.

bruisend verenigingsleven

Onze jeugd sport te weinig.  Ik weet er weinig over, want ik heb geen tijd om intensief onderzoek te doen naar de sportgewoontes van de -18 jarigen in Vlaanderen of België.  Ik denk echter dat ik weet waarover ik praat als ik zeg dat het moeilijk is om op pure vrijwilligersbasis een goed fundament te leggen voor een vereniging.  Met andere woorden je vindt nog nauwelijks de spreekwoordelijke zotten die ettelijke uren van hun vrije tijd per dag willen besteden aan de rol van voorzitter, secretaris, penningmeester en dergelijke van een club.  En da's begrijpelijk want je kan waarschijnlijk, ik spreek uit ervaring, toch niks goed doen in de ogen van je leden of in het geval van de jeugdwerking, de ouders van je jongetjes en meisjes. En ook dat is weer aannemelijk, als je ziet hoeveel vereniging er bestaan voor allerlei misbegrepen, ondergewaardeerde minoriteitesgroepen die zich met man en macht, met woord en soms met kracht moeten verdedigen, althans in hun ogen, om niet onder de voet te worden gelopen.  Het lijkt wel of je in ons land over geen enkele groep mensen noch iets publiekelijk mag of kan zeggen zonder aangevallen te worden door één of andere al dan niet obscure vereniging die het voor hen opneemt.  En lange tenen dat die mensen hebben, en moraalridders dat die zijn, niet te geloven.  En in al die verenigingen zetelen de ouders van de jeugd die maar niet wil sporten.  En dus komt er ook geen enkele nieuwe sportclub van de grond en moeten de bestaande krabben om overeind te blijven of fusioneren om te blijven bestaan.  Dat soort samengaan wordt dan ook niet geapprecieerd door die drukdoende ouders want dan moeten ze voor zoon- of dochterlief verder en langer rijden om naar de trainingen of wedstrijden te gaan.  Onlangs nog hoorde ik op de radio een zeer frapant voorbeeld van een vereniging die zich uit katholieke bezorgdheid persoonlijk getroffen voelde omdat een ministrieel gesteunde campagne het had over de "tolero", de jongeling die tolerant is ten opzichte van holebi's.  Dat kon dus niet, omdat de toon van die campagne te voortvarend was, te sexy, te provocerend.  Wat mij betreft gewoon een goeie sensibiliseringscampagne, die in de taal van de doelgroep zegt wat er gezegd moet worden.  Die jongeren aanzet om duidelijk belangrijke waarden zoals begrip, tolerantie en verdraagzaamheid bij te brengen.  Nog niet katholiek genoeg dus blijkbaar.  Pilaarbijters.  Daar kunnen ze zich blijkbaar wel mee bezighouden.  Ons verenigingsleven bloeit.  Alleen soms voor foute doelen.