bruisend verenigingsleven

Onze jeugd sport te weinig.  Ik weet er weinig over, want ik heb geen tijd om intensief onderzoek te doen naar de sportgewoontes van de -18 jarigen in Vlaanderen of België.  Ik denk echter dat ik weet waarover ik praat als ik zeg dat het moeilijk is om op pure vrijwilligersbasis een goed fundament te leggen voor een vereniging.  Met andere woorden je vindt nog nauwelijks de spreekwoordelijke zotten die ettelijke uren van hun vrije tijd per dag willen besteden aan de rol van voorzitter, secretaris, penningmeester en dergelijke van een club.  En da's begrijpelijk want je kan waarschijnlijk, ik spreek uit ervaring, toch niks goed doen in de ogen van je leden of in het geval van de jeugdwerking, de ouders van je jongetjes en meisjes. En ook dat is weer aannemelijk, als je ziet hoeveel vereniging er bestaan voor allerlei misbegrepen, ondergewaardeerde minoriteitesgroepen die zich met man en macht, met woord en soms met kracht moeten verdedigen, althans in hun ogen, om niet onder de voet te worden gelopen.  Het lijkt wel of je in ons land over geen enkele groep mensen noch iets publiekelijk mag of kan zeggen zonder aangevallen te worden door één of andere al dan niet obscure vereniging die het voor hen opneemt.  En lange tenen dat die mensen hebben, en moraalridders dat die zijn, niet te geloven.  En in al die verenigingen zetelen de ouders van de jeugd die maar niet wil sporten.  En dus komt er ook geen enkele nieuwe sportclub van de grond en moeten de bestaande krabben om overeind te blijven of fusioneren om te blijven bestaan.  Dat soort samengaan wordt dan ook niet geapprecieerd door die drukdoende ouders want dan moeten ze voor zoon- of dochterlief verder en langer rijden om naar de trainingen of wedstrijden te gaan.  Onlangs nog hoorde ik op de radio een zeer frapant voorbeeld van een vereniging die zich uit katholieke bezorgdheid persoonlijk getroffen voelde omdat een ministrieel gesteunde campagne het had over de "tolero", de jongeling die tolerant is ten opzichte van holebi's.  Dat kon dus niet, omdat de toon van die campagne te voortvarend was, te sexy, te provocerend.  Wat mij betreft gewoon een goeie sensibiliseringscampagne, die in de taal van de doelgroep zegt wat er gezegd moet worden.  Die jongeren aanzet om duidelijk belangrijke waarden zoals begrip, tolerantie en verdraagzaamheid bij te brengen.  Nog niet katholiek genoeg dus blijkbaar.  Pilaarbijters.  Daar kunnen ze zich blijkbaar wel mee bezighouden.  Ons verenigingsleven bloeit.  Alleen soms voor foute doelen.