Ieder zijn aandeel

Ikzelf had eigenlijk toch wel een klein briefje verwacht met bedanking en gelukwensen of zo.  Iets in de zin van "Beste heer Spiloes, bedankt dat u uw belastinggeld in onze bank heeft belegd.".  Maar nee, niks, reclame ja, om een verzekering "alle risico's" voor zelfstandigen af te sluiten voor mijn eega.  Een stevig product van Fortis stond letterlijk in de folder.  Zou dat ook het risico van failissement van Fortis zelf dekken ?  Eigenlijk toch best straf dat zoiets nog de deur uitgaat richting consument.  Ik vraag me echt af waar die communicatie-mensen bij Fortis en consoorten mee bezig zijn, hoe die redeneren ?  Zouden die ook een ontslag-premie van een paar miljoen euro opstrijken bij hun vertrek, of niet ?  Ze zijn 'm alleszins even waard als die andere toplui. 

Ik heb er alvast geen hoor, aandelen van Fortis, of Dexia of KBC, ik heb geen centen bij Kaupfting of op een Zwitserse rekening.  Nee ik zit gebeiteld daar bij ING.  Alle rekeningen op nul of zelfs onder het vriespunt.  De weinige spaarcentjes bij een bank die niet genoteerd staat op de beurs.  Lekker veilig, en voor de rest consumeren, geld opdoen.  De economie onderhouden en niet kelderen door je centen te sparen voor de dag dat je er niet meer bent, of door aandelen in paniek te verkopen omdat je bang bent dat je geen centen meer zal hebben op de dag dat je er niet meer bent.  Verbieden moesten ze het, aandelen kopen als je geen diploma economsiche wetenschappen hebt.  Wie heeft het trouwens ooit bedacht, een marktplaats installeren waar je aan een fictieve waarde papieren kan kopen die je een deeltje opbrengen van een bedrijf waar je niks te vertellen hebt in de dagelijkse gang van zaken.  De enigste manier om je stem te laten gelden is door georchestreerd zoveel mogelijk aandelen te verpatsen zodat het management wel iets moet doen of ze zitten zelf met een aandelen-salaris waar moeder de vrouw niet meer gelukkig mee te houden is. 

 

Ik en Rik

Omdat ik wat terrein moet winnen in het schrijven van blogposts, hierbij al meteen een tweede berichtje voor deze week.  Ik heb het de laatste weken namelijk wat verwaarloosd uit noodzaak en binnenkort vertrek ik op vakantie.  Ik ben geen fervent ICT-fanaat, zeker al niet tijdens de verlofperiode.  Dan doe ik meestal gewoon niets ! Genieten dat ik daarvan kan, man dat geloof je niet.  Zo ben ik.  Druk, druk, zonder twijfelen ervoor gaan als het nodig is, maar asjeblief geen gedoe tijdens de rustperiode in Frankrijk of elders onder het zonnetje.  Weg met de GSM's, PDA's, laptops en andere stress-veroorzakers die we tegenwoordig blijkbaar allemaal hebben, gulzig tentoonspreiden op elke mogelijke plaats en niet zelden gebruiken als een status-item zonder weerga.  Ik ben voorstander van "the simpel life", alleen is het niet aan mij weggelegd omdat ik gewoon niet handig genoeg ben of vaak over onvoldoende geduld beschik.  Ik ben anders wel een groot aanhanger van het boerenleven, maar dan echt op een familiale manier, niet op de industriële, gevoelloze wijze die tegenwoordig gesleten wordt als landbouwbedrijf. Nee, voor mij is de invulling van "the simpel life" echt één van genieten, relaxen, de dingen nemen zoals ze komen.  Ik ben een simpele mens. Dat zei ook Rik Torfs, geprezen woordenkunstenaar, overal gevraagd om z'n mening te geven.  Hij heeft er dan ook altijd één, een beetje zoals ik eigenlijk.  Nu ik er over nadenk, ik voel me meer dan ooit verwant met die mens. Ik vind 'm vaak zeer boeiend om naar te luisteren, behalve als hij zich als een clown voor de kar laat spannen van een al even burleske presentator van een televisie-kwis. Dat vind ik wat misplaatst en eigenlijk beneden z'n eigenwaarde.  Maar zoals deze middag op Radio 1.  Ik heb 'm slechts 10 minuten bezig gehoord over boeken schrijven en andere alledaagse dingen en dan kan ik 'm wel appreciëren.  Hij heeft zich, net als ik, volledig afgesloten van de manier waarop de katholieke kerk is geëvolueerd, of eigenlijk net niet, in de afgelopen jaren en hoe ze als instantie omgaat met haar gelovigen.  Hij weliswaar met veel meer kennis van zaken dan ik, maar toch.  Je moet er eigenlijk geen jota van weten om door te hebben dat elke geformaliseerde vorm van geloof er één is die erop uit is om de mensen te onderdrukken, dom te houden en zoveel mogelijk fondsen uit de zakken te kloppen.  Je dient geen jaartallen uit het hoofd te kennen om ervan overtuigd te zijn dat elke gelovige een andere gelovige nodig heeft om te blijven geloven, zelfs als hij die met geweld en na lange weerstand eindelijk bekeerd heeft. Je hoeft de middeleeuwse geschiedenis van heksenverbrandingen en kruistochten niet te kunnen debiteren om te weten welke gruwelijke daden werden gepleegd, en in sommige landen nog steeds, in 'naam van God'.  Ik voel mij dus een beetje verbonden met hem, ik en Rik.

jawadde

Het beursseizoen zit erop !! En blij dat ik ben, het is echt niks te vroeg.  Normaal eindigt m'n seizoen wat vroeger, zeg maar midden of eind mei, nu was het pas op 7 juni.  Dat scheelt eigenlijk, welbeschouwd, slechts enkele dagen, maar die doen er toch wel toe, merk ik.  Ik ben in m'n leven nog nooit zo moe geweest, denk ik.  Of ik herinner het mij niet meer en dan zou het wel eens kunnen dat ik toen nog meer vermoeid was en het mij daardoor niet meer voor de geest kan halen.  Want die hersenen zijn nu ook meer dan ooit op, leeggezogen en achtergelaten als een uitgedroogd stuk fruit.  Nadenken doet pijn en vraagt te veel, merkte ik dit weekend.  Ik dacht de tijd die ik wakker doorbracht, heb meer geslapen op twee weekendnachten dan in de afgelopen twee weken samen, nuttig te spenderen en mezelf en vrouwlief een plezier te doen door een technisch schetsje te maken van een lounge-bankje op wielen dat ik zelf even in elkaar zou knutselen.  Je weet wel zo'n gezellige sofa voor buiten op het terras.  Helemaal in tropisch hardhout, met witte kussens.  Ja, witte, een ideetje van moeder de vrouw.  Tja, ze moet ze zelf proper houden, dus mag ze ook zelf de kleur bepalen, zo liberaal ben ik dan wel.  Enfin, ik denk niet dat ik, eens ik de moed en energie gevonden heb om er effectief aan te beginnen, enige blik mag werpen op dat blaadje volgeklad met afmetingen, om dit ding in elkaar te steken, want anders vrees ik dat het niet goed komt.  Gewoon een aantal planken en palen gaan halen en dan telkens de dingen op maat afzagen, lijkt mij veel verstandiger dan dingen op voorhand te verzagen, afgaand op wat ik deze zondag heb genoteerd.  Ja, zo ga ik het doen.  Ik kijk er niet echt naar uit nochtans.  Waar ik wel naar uitkijk is naar die 2, bijna 3 weken vakantie in Zuid-Frankrijk.  Lekker niksen, geen stress, niks moet alles mag. Wat quality time met de familie, met mama en zoon. Die heb ik behoorlijk gemist in de afgelopen weken, maar als ie er dan is, dan vraagt het teveel om met hem te spelen en te ravotten.  En dan wil ik 'm het liefst half in slaap in m'n armen op de zetel onderuitgezakt.  Ik verwijt de leeftijd, hoewel slechts 36, maar ik weet zeker dat ik vroeger gedurende langere periode hard kon werken.  Of zou het toch het complexere familieleven zijn, met het meerwerk van tuinonderhoud en het entertainen van een 4-jarige peuter met overschotten aan energie. Ik weet het niet maar hoop wel dat het niet al te lang meer duurt alvorens ik me weer de oude voel.  Zal wel niet, tot volgende week.

bruisend verenigingsleven

Onze jeugd sport te weinig.  Ik weet er weinig over, want ik heb geen tijd om intensief onderzoek te doen naar de sportgewoontes van de -18 jarigen in Vlaanderen of België.  Ik denk echter dat ik weet waarover ik praat als ik zeg dat het moeilijk is om op pure vrijwilligersbasis een goed fundament te leggen voor een vereniging.  Met andere woorden je vindt nog nauwelijks de spreekwoordelijke zotten die ettelijke uren van hun vrije tijd per dag willen besteden aan de rol van voorzitter, secretaris, penningmeester en dergelijke van een club.  En da's begrijpelijk want je kan waarschijnlijk, ik spreek uit ervaring, toch niks goed doen in de ogen van je leden of in het geval van de jeugdwerking, de ouders van je jongetjes en meisjes. En ook dat is weer aannemelijk, als je ziet hoeveel vereniging er bestaan voor allerlei misbegrepen, ondergewaardeerde minoriteitesgroepen die zich met man en macht, met woord en soms met kracht moeten verdedigen, althans in hun ogen, om niet onder de voet te worden gelopen.  Het lijkt wel of je in ons land over geen enkele groep mensen noch iets publiekelijk mag of kan zeggen zonder aangevallen te worden door één of andere al dan niet obscure vereniging die het voor hen opneemt.  En lange tenen dat die mensen hebben, en moraalridders dat die zijn, niet te geloven.  En in al die verenigingen zetelen de ouders van de jeugd die maar niet wil sporten.  En dus komt er ook geen enkele nieuwe sportclub van de grond en moeten de bestaande krabben om overeind te blijven of fusioneren om te blijven bestaan.  Dat soort samengaan wordt dan ook niet geapprecieerd door die drukdoende ouders want dan moeten ze voor zoon- of dochterlief verder en langer rijden om naar de trainingen of wedstrijden te gaan.  Onlangs nog hoorde ik op de radio een zeer frapant voorbeeld van een vereniging die zich uit katholieke bezorgdheid persoonlijk getroffen voelde omdat een ministrieel gesteunde campagne het had over de "tolero", de jongeling die tolerant is ten opzichte van holebi's.  Dat kon dus niet, omdat de toon van die campagne te voortvarend was, te sexy, te provocerend.  Wat mij betreft gewoon een goeie sensibiliseringscampagne, die in de taal van de doelgroep zegt wat er gezegd moet worden.  Die jongeren aanzet om duidelijk belangrijke waarden zoals begrip, tolerantie en verdraagzaamheid bij te brengen.  Nog niet katholiek genoeg dus blijkbaar.  Pilaarbijters.  Daar kunnen ze zich blijkbaar wel mee bezighouden.  Ons verenigingsleven bloeit.  Alleen soms voor foute doelen.

mijn teergeliefde blog

Blijkbaar ontstaat er alweer deining over de blog. Een enkele Belgische senator vindt het blijkbaar nodig om opnieuw het nut van de blog in vraag te stellen door onomwonden alle blogs over dezelfde kam te scheren van nutteloze, onjuiste, te persoonlijke hersenspinsels die de traditionele, gerespecteerde en vanuit dat oogpunt waarschijnlijk als enige juiste aanvaarde media te veel in de weg zitten. Is het misschien de kranten- of tv-lobby die de politici inspireren om dit "probleem" aan de kaak te stellen. Dan zou je kunnen concluderen dat de blogs misschien toch niet zo nutteloos en informatief fout zijn. Moeten we trouwens niet even relativeren wat een blog is of kan zijn. Waarom is het zo fout als je in een blog gewoon wat persoonlijke dingen noteert of je eigen meningen verkondigd, of die nu gefundeerd zijn of niet. Mag een blog niet meer zijn dan een discussie-platform dat gewoon iets makkelijker toegankelijk is dankzij de moderne technologie. Da's gewoon evolutie, vroeger ging men discussiëren op pleinen en straten, tegenwoordig doet men dat stiller en zonder burenoverlast via internet. En wat dan nog als blijkt dat er geen of nauwelijks reacties komen op je posts. Ikzelf blog voornamelijk omdat ik het leuk vindt en omdat het me fris houdt in termen van taal en expressie. Mijn blog is gewoon een vorm van mentale sportbeoefening. Niks meer. Ik verplicht niemand om te lezen wat ik virtueel neerpen, je moet me vooral niet geloven als je er een andere mening op nahoudt en als je niet wil reageren, dan doe het dat toch gewoon niet. Als je natuurlijk zo paranoia wordt als een doorsnee Vlaamse of Belgische politicus en achter alle vormen van meningsuiting een aanval op je persoon, je partij of je zogenaamd beroep gaat zoeken, dan moet je uiteraard vooral beginnen om internet te censureren. Want alle blogschrijvers opvrijen zoals je dat doet met argeloze journalisten die je dan feilloos en zonder aarzelen napraten, da's uiteraard een heel moeilijk karwei. Ik heb een boodschap aan de politiek : stop eerst eens met het opvoeren van theater en circusspektakel, neem de mensen een keer ernstig en doe wat je moet doen, dan zal je merken dat het ongezouten galspuien automatisch stopt en je weer meer respect verdient en de doorgaans kritische maar tevens realistische blogschrijvers opnieuw constructieve bijdragen zullen leveren. Ze leren het toch ook niet !!

Nieuwbouwers zijn sukkelaars

Zoals ik beloofd had zal ik deze week proberen aan te tonen dat de gefortuneerden, nou ja, die een iegen huisje kunnen bouwen, eigenlijk grote sukkelaars zijn. Waarom ? Wel vanwege deze redenen : zij betalen ongeveer 3 keer alles wat ze aan hun woning uitgeven nog eens aan vaderke staat en moeten constant uitkijken niet in het zak te worden gezet door hun bouwbedrijf. Dat laatste al dan niet met opzet, het eerste onterecht. Een vijfde betalen aan BTW op producten en ook op lonen waarop volgens mij toch al eens bijna de helft rechtsreeks is afgeroomd door allerlei overheden. Volgens mij hebben ze er zelf de schande van door want het is bijna met schroom en zonder enige vorm van dreiging als je het niet of veel te laat doet dat gevraagd wordt om te bewijzen dat je effectief op alles de vereiste belasting betaald hebt. Wat echter dit alles met een haast kinderlijk gemak overtreft is de invordering van het kadastraal inkomen. De meest belachelijke inning ooit uitgevonden maar vooruitstrevend avant-la-lettre want een fictieve belasting die ontstaan is lang voor het internet en virtuele werelden à la Second Life. Want het gaat in realiteit om een belasting op een inkomst die je zou kunnen hebben als je het pand verhuurd. Maar ik doe dat helemaal niet ! Hoe zou ik ook kunnen, waar zou ik dan gaan wonen ? In een huurpand, misschien. In die optiek zou men op alles wat je op een bepaald ogenblik bezit een huurbelasting kunnen heffen, je zou bijvoorbeeld een auto-verhuur activiteit kunnen starten met je eigen enigste wagen. Jijzelf zult we'll met het openbaar vervoer rijden. Of nee, te voet want je zou ook je busabonnement nog kunnen onderverhuren en daar bijgevolg ook een taks op moeten ophoesten. Grote sukkelaars, dat zijn wij en geen rijkelui die een kast van een huis neerzetten, eerder een beschijden veredelde bungalow want anders kon ik net zo goed mijn hele maandloom achterlaten aan onze regeringen. Maar ik klaag niet hoor en ben blij met mijn nieuwe woning !

den beeteewee

BTW moet ongeveer, na het KI (kadastraal inkomen) die met stip op één staat, de meest perverse belasting zijn die een slimmerik bij de overheid ooit heeft uitgevonden. An sich is die belasting eigenlijk nog zo slecht niet, een belasting op meerwaarde, dat mag. Maar in onze moderne contest is die toch volledig vervangen zou je denken door de belasting op winst. Trouwens zeer bedenkelijk dat de partij die in de keten uiteindelijk totaal geen meerwaarde meer realiseert, tenzij je het consumeren en gebruik van producten en diensten ook al een meerwaarde zou achten, uiteindelijk het volle pond betaalt. En dan nog het tarief : 21% godbetert ! Da's meer dan een 5de. Gemakkelijk gewonnen zou ik denken. Uiteraard zijn er uitzonderingen, 't zou anders België niet zijn, voor spijzen en voor verzekeringen en voor huizen en voor bouwgrond. Goeie uitzonderingen, want in al deze gevallen daalt het tarief drastisch. Voor bouwgrond en huizen hebben ze er zelfs een andere naam voor bedacht : beschrijfkosten. Ook alweer geen goeie naam want je zou denken dat het de kosten van de beschrijver en de uitvoerder van de papierwinkel, de notaris, vergoedt, maar da's niet waar. Nee, die rekent nog een extraatje aan. Bon dat beschrijf beloopt tegenwoordig, afhankelijk van de situatie, 5 of 10% van de aankoopwaarde. In het meerendeel van de gevallen dus 10%, da's wel minder dan de helft van het BTW-tarief natuurlijk. Om nu een staatskas die leeggetrokken wordt door twee geldstromen naar gewesten die nooit genoeg hebben, opnieuw bij te spijzen hadden de klevere kerels en meiden die 9 maanden lang onderhandelden om Leterme I te kunnen uitbraken het idee om die registratie, inkomsten voor de deelregeringen, om te zetten naar BTW voor nieuwbouw-projecten waarbij grond en huis verkocht wordt door dezelfde verkoper. Dat zou aardig wat opbrengen voor de federale kassa. Jaja, dat zou. Want natuurlijk vinden de deelregeringen, of althans de Vlaamse toch, want vanuit Waalse zijde eigenlijk weinig protest tot nog toe, natuurlijk niet leuk. Dus compensaties vereist. Bij monde van partijgenoot Peeters wordt Leterme zwaar op de korrel genomen. Iemand enigszins bekommert om de particulieren, natuurlijk niet. Denk je maar even dat die compensaties zouden terugkomen naar de betrokkenen, ho nee. Daarmee kan waarschijnlijk "een grote injectie gegevens worden aan meer sociale huisvesting", met andere woorden een deel daarvan kunnen we teruggeven aan bedrijven die veel te dure offertes uitbrengen voor minderwaardige woningen waarin we sukkelaars steken en een ander deel verdwijnt in de zakken van de foeteraar(s) die de offertes moeten vergelijken en beslissen over het contract.
BTW, dat moeten de bedrijven betalen die iets inkopen aan 10 eurocent in China en vervolgens in Europe verkopen voor 100€ en niet op die 10 eurocent hé, maar op het verschil. Diezelfde bedrijven moeten dan verder geen belasting meer betalen op de winst die ze uit deze ongetwijfeld lucratieve handel maken als ze het goed aanpakken. En de burger betaalt 100€ en geen 121€. Nu betalen die bedrijven niks want ze recupereren alle betaalde BTW. Verder zie ik veel goeds in dat voorstel van Leterme I want het verhoogt de transparantie en efficiëntie, 1 tarief op alles toepasbaar. Nieuwbouwers zijn grote sukkelaars en ik spreek uit ervaring. Dat bewijs ik volgende week.

er is even tussenuit

Tjonge, jonge, wat doet het pijn zeg.  Alsof er constant met een priem in je zij wordt geprikt.  Nee, 't valt echt niet mee zo'n niersteen(tje).  Ook al is ie dan maar een 2 à 3 millimeter, zoals blijkt na een scan in het ziekenhuis, het valt echt tegen.  Zo'n opname in het ziekenhuis valt ook wel tegen.  Fantastisch enthousiast personeel, vriendelijk, behulpzaam en compatieus, maar wat een moeilijke, zelfs slechte, organisatie zeg.  Als je opgenomen wordt met een ernstige aandoening en zelf niet echt bij de zaak bent, dan kan er ongeveer een keer of twintig, op ocharme 2 dagen verblijf, vanalles foutlopen hoor.  Niet weten wie je nu weer bent als patiënt is niet zo erg, maar niet weten wat je mankeert, welke onderzoeken of ingrepen je ondertussen hebt gekregen, dat is toch moeilijk aanvaardbaar als je daar op je bed ligt, of in de zetel wat lectuurachterstand probeert op te halen.  Dat moet volgens mij toch veel beter kunnen.  De enigste identificatie die ik had, was een dom concertachtig armbandje met daarop geplakt een papiersticker met de allerbroodnodigste gegevens, zoals mijn opnamenummer, naam, geboortedatum en dat soort dingen.  Geen dossier aan m'n bed of zo, of aan de kamerdeur.  Ik was vrij snel begonnen met bijhouden hoe dikwijls ik, soms triviale, maar soms ook belangrijke medische informatie moest meegeven aan de zoveelste verpleger/verpleegster die me iets kwam brengen, vragen of afnemen.  Ik heb het na één dag verblijf, zwaar gefrustreerd opgegeven.  Niet bij te houden, niet zozeer vanwege het onnoemelijk grote aantal, maar wel omdat het je benauwd als je erop begint te letten en mee te tellen.  Hoe zou het dan wel moeten ?  Ik ben verre van een specialist maar kan me toch voorstellen dat met een eenvoudig informatica-systeem, desnoods op basis van een domme barcode, maar waarschijnlijk met een RFID-chip, het mogelijk is om draadloos het volledige dossier van een patiënt beschikbaar te hebben, telkens een medewerker de kamer binnenkomt.  Dat je dat dossier niet nodig hebt als je het bestelde eten brengt, akkoord, maar het zou wel helpen om te vermijden dat je onnodig om 5.30u de bloeddruk van de patiënt wil komen opnemen omdat je er stellig van overtuigd bent, en vergissen is menselijk hoor, dat de patiënt in vooravond een chirurgische ingreep heeft ondergaan.  Erg ergerlijk voor iemand die compleet pijnloos en, in tegenstelling tot de vorige nacht, nog lekker diep ingedommeld is op zo'n ontieglijk vroeg uur.  Zoiets verstoort je "vakantie", als je het zo mag noemen, maar dat is het eigenlijk wel.  Er even tussenuit, geen dagelijkse beslommeringen, minder telefoongeleuter, wat lezen, wat televisie kijken en kunnen zien wat je wil zonder gezeur van andere gezinsleden over hoe vaak het wel voetbal is op die kijkkast. Ja, zo'n voorvallen breken je goed humeur, wat je nodig hebt om te aanvaarden dat je aan die infuus vastgekluisterd zit.

Erg pijnlijk... maar toch minder pijnlijk dan de pijnaanval van voordien.

Wel fijn is dat je veel meer dan normaal jezelf op de hoogte kan stellen van de actualiteit.  Ik had zelfs tijd om naar Villa Politica te kijken en de kamerdebatten van deze week.  Man, wat een janboeltje.  Da's gewoon toneel, vertoningen met slechte acteurs, onbeschofterikken, leuteraars, zeikerds.  En als het dan al over de inhoud en niet meer de vorm van het debat gaat, dan komen ze niet uit hun woorden, omdat ze ofwel onvoldoende taalvaardig zijn ofwel omdat ze het zichzelf zo moeilijk maken in hun bewoordingen, dat ze de draad kwijtraken en tenslotte een opnieuw veel te moeilijke resumé moeten geven van wat ze net daarvoor niet verstaanbaar gezegd kregen.  Toch wel zeer spijtig, vooral omdat sommigen zeer soms wel degelijk een good point hebben.  Tijds- en geldverspilling, meer heb ik er niet over te zeggen.  Wat me wel opviel is dat er over een aantal van de punten uit het regeerakkoord van Leterme I nog veel gezeverd zal worden.  Over één daarvan, de BTW-kwestie op nieuwbouwgronden, is het laatste nog niet gezegd.  Ik zal volgende week mijn bijdrage leveren.

klantenservice

Nog nooit stonden er zoveel communicatiemiddelen ter beschikking van de bedrijven en ondernemers om doeltreffend, efficiënt en kostenbewust de klanten en potentiële klanten te bereiken als nu.  Telefoon, GSM, fax, e-mail, website, gedrukte media, AV-media, ... noem maar op.  Tegelijkertijd heb ik de indruk dat er nog nooit zo'n gebrek aan communicatie is geweest tussen bedrijven en de klanten.  Althans een flagrant gebrek aan efficiënte communicatie.  Of zou het een gebrek zijn aan respect voor de klanten.  Ik heb steeds meer de indruk dat bedrijven alles in het werk stellen om net niet te hoeven communiceren met de klanten.  Althans toch de bedrijven waar ik klant ben en die met mij moeten communiceren.  Neem nu onlangs de watermaatschappij Pidpa, waar ik klant ben, ik kon natuurlijk niet anders, geen keuze heet dat.  Sinds wanneer mag dat eigenlijk ?  Nellie Kroes een keer bellen denk ik.  Soit, ik krijg dus een kaartje in m'n bus dat er zich iemand heeft aangeboden aan m'n deur om de meterstand op te nemen.  Jaja, om de meterstand op te nemen.  Kan dat al niet eenvoudiger, vraag ik me af.  Bon, die man komt dus op een dinsdag om 11.30u bij ons aanbellen om de stand op te nemen, en is naar de inhoud van het standaardbriefje dat ie achterlaat als er niemand open doet, al behoorlijk verbolgen dat er niemand thuis is.  Want ik lees daar "Blijkbaar was er niemand thuis."  Natuurlijk niet, iemand moest werken !  Vriendelijk wordt je dan verzocht, nog steeds in het standaardbriefje, om zelf contact op te nemen om een afspraak te maken.  Dat kan je op het gratis nummer 0800... Echter, de vriendelijke controleur van dienst heeft dat nummer netjes overschreven met een betalend 03-nummer.  En probeer niet te bellen naar het gratis 0800 nummer hé, want je wordt gewoon doorverwezen naar het andere telefoonnummer.  Ik kan het weten, want ik deed het.  Is het zo dat je klanten behandeld ?  Waarschijnlijk wel als je toch geen concurrentie hebt.

Als je het dan eenmaal toch over je hart hebt gekregen als goede huisvader van het familiebudget om te betalen om je waterfactuur te kunnen laten klaarstomen, dan kom je tot de conclusie dat je ook nog maar beter een half dagje verlof kan nemen.  Want meneer de controleur heeft er een pesthekel aan om na de kantooruren te moeten langskomen.  Kan het erger ?  Je zou toch mogen verwachten dat het bedrijf zich schikt naar de klant als zij die nodig heeft om te kunnen doen wat ze moet doen om centjes te verdienen.  Niet dus.  Kan het nu niet zijn dat zij de meter van op afstand inleest, beveiligd met paswoord.  Dat kan toch niet zo'n probleem zijn, zeker in individuele huizen.  Welke besparing zou dat trouwens niet opleveren in manuren ?  Heeft nog nooit iemand bij Pidpa daar aan gedacht ?

In mijn bedrijf doen wij echt alles om onze klanten te helpen en de service te bieden die zij verwachten.  En wij zijn ocharme een KMO'tje van 8 mensen.  Wij hebben geen interne systemen om kwaliteitsmonitoring te doen.  Wij hoeven onze mensen niet af te luisteren aan de telefoon om zeker te zijn dat elke oproep netjes beantwoord wordt.  Da's trouwens nog zoiets, die gesprekken worden dan wel opgenomen ten behoeve van service-optimalisatie, maar luistert er ooit iemand naar die opgenomen gesprekken met dat doel in het achterhoofd.  Of leveren die opnames enkel hilarische fratsen op die de manager gebruikt om het jaarlijks kerstfeestje op te vrolijken.

Enfin, ik walg soms van de arrogantie van grote bedrijven, en dan vooral die met een quasi monopolie-macht, en de manier waarop ze hun klanten behandelen.  De manager daarvan zouden allemaal, zonder uitzondering, een cursus moeten volgen in een KMO.  Die weten hun klanten wel de waarderen en respecteren.

Pff.. 't is zover, België heeft terug een hoofd

Tjonge, jonge, wat heeft dit lang geduurd zeg.  Toch bijna onwezelijk, dat zoiets kan en mag op topniveau.  Als we nu België een keer als een groot bedrijf beschouwen met alle onderdanen als medewerkers en het bnp als omzet.  Waar zouden we dan nu, met dit bedrijf staan na 9 maanden zonder leiding.  Nergens, maar zeer zeker dicht bij het faillissement.  Deugdelijk bestuur, zou dat zeker niet genoemd kunnen worden.  Was het nochtans niet uitgerekend met die slogan dat CD&V naar de verkiezing is getrokken.  Met nog een rits andere beloftes, zeer zeker, waar zeer waarschijnlijk ook weer niks van gerealiseerd zal worden, integendeel.

De geschiedenis herhaalt zich constant, België betaalt alweer een zeer hoge prijs om politiek opnieuw oranje te kunnen kleuren.  Maar ook CD&V zelf betaalt volgens mij, of zal bij de volgende verkiezingen toch, een hoge prijs betalen om hun kopman in het zadel te hijsen.  Hoe lang zal hij daar kunnen blijven zitten ?  Tot de inhoudelijke discussies echt beginnen.  Dan barst deze zeepbel onmiddellijk en abrupt.  Laat daar geen twijfel over bestaan.  Dit is zo ongeveer de meest artificiële regering ooit, zonder visie, zonder project, zonder consensus, zonder geld.  Maar wel met veel ministers, veel uiteenlopende meningen, veel touwtrekkerij, veel ongenoegen, veel "onder de gordel" kritiek en voor elk wat wils.  Meneer Leterme krijgt wat hij wou, de sleutels van de 16, CD&V heeft 2 voorzitters op evenveel maanden gekend, verliest z'n kartelpartner en zal harde klappen krijgen in de polls die elkaar in sneltempo zullen opvolgen in de komende maanden.  De harde confrontatie tussen Vlaanderen en Wallonië wordt op de spits gedreven.  De confrontaties tussen verschillende partijen in het franstalige landsgedeelte worden steeds scherper.  De regering wordt voor hen min of meer het speelterrein waar gespeeld wordt voor de uitslag van de regionale verkiezingen van 2009.  Wie wordt daar allemaal beter van : 7 staatssecretarissen, 15 ministers en de media.  Alle andere Belgen, Walen of Vlamingen, arbeiders en werkgevers, zijn alleen maar de pineut.  Er zal namelijk in geen enkel dossier een beslissing vallen : vergeet de lastenverlaging, vergeet de regionalisering van de arbeidsmarkt, vergeet de staatshervorming, vergeet gewoon alles wat ze ons in 2007 hebben beloofd.  Als ze het politieke spelletje van de afgelopen maanden nog wat langer kunnen volhouden, dan slagen ze daar wellicht zelfs in.  Dan zijn alle Belgen vergeten waarom ze hebben gestemd op die of gene en kunnen ons politiekers in 2009 of later met exact dezelfde beloftes terug naar de verkiezingen.  Eigenlijk zouden we alle 22 staatmannen en -vrouwen allemaal moeten aanklagen en voor de rechter slepen : want geen van hen zal doen wat zij plechtig aan de Koning beloven, de grondwet en de wetten van het volk naleven.

tja, jongens, het is me wat. Al meer dan twee decennia ben ik bezig met computers, netwerken, programma's, nog maar op. Ik voel me er behoorlijk bij op m'n gemak en weet perfect hoe ik dingen aan de praat krijg en hou. Ik doe het graag en vol overgave, zowel privé als voor m'n job. Ik merkte echter al een tijdje dat er een noodzaak was om de dingen beter te doorgronden, vooral voor m'n werkgerelateerd gebruik van software. Dus ... opleiding volgen. Eerste cursus in een behoorlijk lange reeks : C# in een .Net-omgeving. Een gratis Cevora-cursus, dus "how bad could it get". Behoorlijk "bad". Ik zal niet zeggen dat ik er geen klop van snapte, maar wel dat ik er niet veel van bakte in de voorbeeld-oefeningen. Het was verre van m'n bedoeling om uit deze cursus te komen en volbloed programmeur te zijn, ik wilde enkel begrijpen wat een code doet en kunnen opsporen waar een code foutloopt zonder te beschikken over welke programmeer-omgeving dan ook. Niet mogelijk, hé. Jongens, wat is het knap om te zien hoe die dingen in elkaar gebokst kunnen worden, maar man, wat is het moeilijk om ze zelf in elkaar te knutselen. Vanaf de eerste dag was het telkens opnieuw bang afwachten hoe lang het nog zou duren alvorens de knappe kop vooraan de klas weer papiertjes begon uit te delen met de meest braindamaging uitdagingen (althans voor mij). Nog maar zelden in m'n leven heb ik zo gezweet in een klaslokaal. 't Was erger dan in m'n studietijd toen ik moest slagen.
Tegelijkertijd ben ik een weinig gerustgesteld dat ik het niet kon. Ieder z'n job en geef mij maar de mijne waarin ik vanuit een pure business- en communicatie-achtergrond vlekkeloos kan vertalen wat een stuk software (een solution) moet doen en kunnen. Als ik zag hoe de meesten probleemloos de kleine vraagstukken konden omtoveren, in no time, tot werkende stukjes code, was ik 'in awe', maar 's middags onder de lunch, gezellig keuvelen over alledaagse dingen, dat zat er echter niet in. Zelf babbelen over het weer, godbeterd, was te veel van het goede.
Het zijn rare kwasten, die programmeurs en ik zal ze waarschijnlijk nooit helemaal doorgronden, maar mijn god, wat zijn het logisch denkende bollebozen, die naar mijn gevoel, steeds meer beginnen te lijken op de dingen waarvoor ze hun code schrijven. Ja, ik voel met ze mee, in een computer moet je ook eerst iets instoppen, alvorens er iets uitkomt. Hewel, ik had soms het gevoel dat ook zij enkel konden functioneren als je er eerst input aan gaf. Hoe dikwijls ik niet heb geprobeerd om de conversatie aan de gang te krijgen. Alleen dat lukt niet met alledaagse openers als "wat denk je zoal over...". Want dan krijg je eerste een analyse voorgeschoteld die je niet hebt gevraagd. Als je al iets krijgt, want je hebt niet gezegd dat ze hun gedacht ook moesten uiten.
Bon, ik heb er toch veel uit geleerd, uit die opleiding. Ook op het vlak van .Net en C# hoor en zal vanaf nu m'n externe programmeur beter kunnen volgen en helpen bij het debuggen. En daar was het om te doen.

op de job

Ik werk bij een Belgische beursorganisator, neen niet de Bel20 of Euronext of dat soort gokspelen, een bedrijf dat professionele vakbeurzen op poten zet.  Wat doe ik daar ?  Ik ben verantwoordelijk voor alles wat ICT is en eventlogistiek.  Dat doe ik al sinds 1995 met veel plezier.  Een echte challange is dat geweest om de logistieke processen van zo'n events in kaart te brengen en te beheersen.  Ik zeg wel degelijk geweest want veel is er niet meer aan, zonder een dikke nek te hebben, kan ik ondertussen met zekerheid zeggen dat ik niet echt meer veel moet nadenken bij de dingen en dus meestal op auto-pilot werk wat dat betreft.  En dat beangstigd me wel af en toe, vooral in de laatste dagen voor het event.  Je gaat je dan toch afvragen of je instincten en automatismen je niet heel even in de steek hebben gelaten.  Je houdt je niet meer zo aan je geweldige checklists van jaren geleden.  Waar vind ik die trouwens nog terug is de vraag.  Je raakt zo één met je job en met wat je moet doen, dat je nog nauwelijks nadenkt en zo verstar je in vaste procedures en gewoonten.  Dat is niet goed, maar wel makkelijk.  Ik doe nu in 10 minuten waar ik jaren geleden een hele dag over deed.  En dat niet alleen dankzij de inzet van meer en betere informatica- en automatisatie-middelen.  Maar gewoon omdat je niet meer moet nadenken.  Hoe hou je dan toch een vorm van inspiratie en innovatie over ?  Door jobrotatie ?  Ja, dat kan zeker, maar gaat ten koste van algehele efficiëntie van het bedrijf.  Iemand anders zal jou jobinhoud anders bekijken en dingen misschien anders en beter aanpakken.  Maar hoe lang duurt het alvorens hij/zij dit kan ?  Is die tijd voorhanden ?  Wat vinden de klanten hiervan ?  Wat vinden de overige collega's in het team hiervan ?  Hoe gemotiveerd is die andere om gedurende een vooraf gekende beperkte periode de dingen aan te pakken en innovatie te bedenken ?  Is die innovatie dan wel "in line" met de algemene toekomstvisie ?  Ik zou het willen vergelijken met politieke mandaten van 4 of 6 jaar.  Is daar eigenlijk ooit al iets goeds uit voort gekomen ?  Zo goed als alle ministers zijn ettelijke maanden bezig om zich in te werken en allerlei brandjes op hun departement en binnen hun bevoegdheden te blussen alvorens ze aan het echte beleidswerk kunnen beginnen.  Dat maakt meestal meteen brandhout van wat de voorganger heeft bedacht.  Ah ja, dat moet, want daar hebben ze in de vorige legislatuur met veel bombarie oppositie tegen gevoerd.  Tegen de tijd dat ze een aantal deftige besluiten hebben voorgedragen, zijn ze al voorbijgestreefd door de steeds snellere evolutie in onze maatschappij.  Dan gaan er maanden voorbij aan discussies, ammendementen en compromissen, om vervolgens tot de conclusie te komen dat afgeweken moet worden van een aantal standpunten omdat ze niet meer "in tone" zijn met de agenda voor de volgende verkiezingen.  Het is een beetje als een dobberend vlot op een wilde zee.  Je raakt waarschijnlijk ooit wel eens aan wal, je weet alleen niet waar en wanneer.  Onderweg lijk je soms snel vorderingen te maken maar eigenlijk ga je vaak meer dieper de zee in dan dat je richting eindbestemming dobbert.

Enfin, ik heb een zeer duidelijk beeld van hoe het landsbestuur beter georganiseerd zou worden.  Die geef ik je volgende week mee.  Tenzij er nu al kandidaten zouden zijn om hun mening te geven, want die hoor ik graag.

 

Tot volgende week.

 

meteen raak

ik dacht het gisteren nog : dat wordt toch niet zo makkelijk als dat ge denkt jongen, zo elke week een stukje schrijven over "iets". Het bleek niets minder dan de waarheid. Waarover begin je in uw eerste echte blog-artikel ? Meteen binnenvallen met een blitz-opinie over zo'n hype-onderwerp als de regeringsformatie in België of het onvermogen van de huidige politieke klasse om er iets van te bakken ? Of hou je het kalmpjes met een fait-divers ? Of doe je iets persoonlijks ? Daar had ik in eerste instantie nog aan gedacht. Ik zet er een anekdote op van m'n zoontje Ruben. Weet je als die zo 3 à 4 jaar zijn, die mannekes, dan doen die allerlei dingen die je in eerste instantie misschien niet zo leuk vind, maar die eigenlijk super zijn, achteraf bekeken. Neem nu de keer dat hij rustig op zijn dooie gemak de voortuin van m'n buurman zat om te spitten. Op dat moment ga je door het lint. Roepen, tieren en die kleine snapt niet waarom je zo tekeer gaat. Ik ben toch braaf aan het schuppen, papa. Wat is daar nu weer mis mee ? Niks, eigenlijk hé. Want je hebt zelf dat schepje en die emmer gegeven enkele minuten voorheen. "Hier ventje, amuseer u maar". Maar wel in onze tuin hé, of in de wei aan de overkant. Niet in de stijlvol aangelegde voortuin van de zijbuur. Als achteraf blijkt dat die het niet eens erg vind, omdat die plantjes toch niet echt wilden groeien en hij ze zowieso moest verpotten, dan vallen die dingen goed mee en moet je lachen. Je ziet 'm dan in je gedachten opnieuw daar zitten, zo rustig en vredig, nog nooit zo stil geweest.
Eigenlijk moet dat ook kunnen, die gasten moeten zich kunnen uitleven. Tot een bepaalde leeftijd moet je als kind onbekommerd je ding kunnen doen. Moet natuurlijk wel deftig blijven maar toch niet al te geremd. Wat kan en niet, is eigenlijk niet meer dan een afspraak, een conventie tussen mensen. Wat weten die kleine gastjes daar nu van. Niemand heeft ze ooit gevraagd of zij het daar allemaal wel mee eens zijn. En wat is een conventie meer dan iets, een mening, een afspraak, waar de overgrote meerderheid het mee eens is. Zou me niks verbazen dat al dat jonge volk het niet eens is met veel van die afspraken, zoals "je mag niet spitten in de tuin van de buurman".
Ah, voilà, m'n eerste post is vol. 't Is dan toch iets luchtigs geworden. Bon, beloofd, volgende week, misschien al vroeger, een scherp commentaar-stukje. Kwestie van wat reacties uit te lokken.

't is zover

Ewel, dat moest er nog van gaan komen. Ik ga bloggen. Over vanalles en nog wa, maar in eerste instantie over het mooie van het leven en het ironische, het frustrerende, het belachelijke, ... Enfin, over zowat alles wat me interesseert.
Wat mij interesseert ? Te veel om op te noemen. Waarover ik een mening heb ? Over alles. Zo ben ik groot gebracht, enorm kritisch op alles en iedereen. Ben ik daarom hautain. Verre van. Maar ik heb wel graag gelijk. Da's misschien wel een slechte karaktertrek.
Wat goed is mag ook gezegd worden : ik kan m'n ongelijk wel toegeven, maar ge zult het godverdomme goed moeten argumenteren. Soit, ik zal morgen m'n eerste opinie ne keer geven, hé. Althans, ik hoop dat ik iets vind waarover ik een boeiend stukje kan schrijven.
Als dat niet zou zijn, dan zal 't voor overmorgen zijn. Of voor de dag daarna.